#440 na kioscima

11.2.2013.

Miodrag Vučinić  

Eh, da su komunisti


 ***

 Ljepota je zbilja besmislena

 ima nešto lijepo u oblacima

 dok ljudi šume na vjetru

 naglo svelog lišća

 sjetnim maglenim pogledima

 koji stanu

 u

 peć



 u tim ustima tankim

 tamna i teška gorka

 poput dima

 crijeva poju

 laku

 noć



Ljubavna



dan odmiče

u idejnoj sadržini nježne strukture soli

isto jutro

 iste oči

 ista tišina –

ista misao

 isto klanjanje

 istome bogu –

isti kurac

 isto sranje

 ista istost –



slika

razliježući se po sićušnome pijesku ekstaze

nagomilane larve u mozgu insuficijentne mule

obnavljaju svijet

nebosklonih krošanja u idili prizora osakaćivanja



iskaz ljubavi ponekad razbolijeva

pa se kihne

skoreni spermij smrznuta je zmija

zbilja

usta punih ljusaka

 ona je sanjala

 kormorane potkresanih krila –

 ***



 zvoniš

 zvoniš i nikako da

 odzvoniš

 i zvonićeš još dugo

 onima pod sobom

 zvonima podlim



 zvoneći

 zvonko

 zvon

 zvon

 …

Snoviđenje



Duša ≠ bijeli konj

duša jeste crni gusan

je ono što nije)

Titraji njeni poput namreškane površine rijeke

zatalasane prelaskom krda krava

uz sjetne ruske zvuke harmonike



Tamo gdje nestaje

krajolik ostaje činjenica:

odraz u oku duševno devastiranog

oduševljenog

bića



 



***

da su proleteri pisali automatskim pismom

 da su proleteri

 i da su komunisti prihvatili nadrealizam kao nadgradnju

 i kao ideologiju

 eh da su komunisti



 danas bismo živjeli blagostanje

 stanje blagovanja čovjeka ljubavi

 čovjeka strasti

 čovjeka ludosti

 čovjeka zaigranosti

 čovjeka otvorenosti

 čovjeka

 itd.

itd.



 da su proleteri samo mislili nadrealistički

 eh da su

 proleteri mislili

 da su samo mislili

 eh da su

 samo mislili

 proleteri

 nadrealistički!

preuzmi
pdf